“Gönüller Sultanı Efendimiz’in hilâf-ı vaki bir söz söylediğini veya sözünde durmadığını bir kimse, ne görmüş ne de duymuştu. Onun ashabından olma şerefine eren bir zat dedi ki:

– Cahiliye devrinde Allah Resûlü’yle bir yerde buluşmak üzere anlaşmıştık. Fakat ben verdiğim sözü unuttum. Üç gün sonra hatırladığımda koşarak anlaştığım yere gittim. Baktım ki Allah Resûlü, orada bekliyor. Bana ne kızdı ne de darıldı. Sadece:

– Ey genç! Bana meşakkat verdin. Üç gündür seni burada bekliyorum, dedi.”